W Muzeum - O dawnych szablach i nie tylko
Włodzimierz Kwaśniewicz wie o szablach, o
broni białej, niemal wszystko. W międzyrzeckim Muzeum wysłuchaliśmy ciekawego
wykładu pt.: „Uzbrojenie Powstańca Wielkopolskiego”
wygłoszonego przez tego wybitnego znawcę uzbrojenia, posiadacza bogatego
dorobku publikacji.
Włodzimierz Kwaśniewicz (z Zielonej
Góry) jest doktorem nauk humanistycznych, znanym i cenionym historykiem; muzealnikiem
- wieloletnim dyrektorem Lubuskiego Muzeum Wojskowego w Zielonej Górze z
siedzibą w Drzonowie, bronioznawcą, biegłym sądowym w dziedzinie historii
sztuki i bronioznawstwa, publicystą, pisarzem, autorem setek artykułów,
katalogów, recenzji, opinii, ekspertyz oraz książek o dawnej broni i uzbrojeniu
ochronnym. Jest wykładowcą akademickim, ogromna wiedza przedmiotowa, jak
również profesjonalny sposób jej przekazywania, uczyniły ze spotkania ciekawe
wydarzenie poznawcze również dla laików, nie tylko dla dość wąskiego kręgu
wtajemniczonych. Muzealne egzemplarze broni można było wziąć do ręki, dokładnie
obejrzeć.
Broń, jak mówił, to obiekt
spełniający wiele funkcji – poza jej przynależną. To symbol tradycji i
przynależności, znak trwania wspólnej państwowości.
Iskrą wzniecającą Powstanie
Wielkopolskie, które wybuchło 27.12.1918 r., był przyjazd Ignacego
Paderewskiego do Poznania. Powstanie było jedynym polskim zrywem niepodległościowym
zakończonym sukcesem. Nie należy jednak nie doceniać - jak mówi Kwaśniewski – w
naszej historii także tych przegranych powstań, mimo morza przelanej rodzimej
krwi i wieloletnich represji były one zaczynem procesu trwania naszej narodowej
tożsamości. Walka o wolność to także walka cywilna kilku pokoleń, wychowywanie
w duchu przekazywania tradycji, kultury, w regionie poznańskim to także idea
spółdzielczości, bogacenia się polskiego społeczeństwa, przygotowywania w ten
sposób gruntu pod wydarzenia następnego wieku.
Wyposażenie wojsk powstańczych składało
się z mundurów pozyskanych ze zdobytych pruskich magazynów wojskowych, z czapką
rogatywką nawiązującą do tradycji napoleońskich z końca XVIII wieku i czasów
formacji legionowych, ładownicy, karabinu typu Mauzer, kawaleryjskiej szabli
oficerskiej o pięknie zdobionej rękojeści, szabli żołnierskiej w typie szabli
pruskiej o skróconej głowni i drewnianej rękojeści.
Pałaszem nazywana jest szabla bojowa,
była też szabla ozdobna. Główną
częścią tej broni jest głownia. Szable miały
różnego kształtu rękojeści, z kabłąkami i ornamentacją. Na wyposażeniu wojsk
powstańczych była także broń palna z oporządzeniem, zespołowa broń strzelecka
Maksyma, bagnety (np. liściaki – z rękojeścią
z ornamentem liściastym), pistolety, (niemieckie) stalowe hełmy, parciane taśmy
z nabojami, manierki – uzbrojenie używane także potem w czasie II wojny światowej,
oraz artyleria – lekkie i ciężkie armaty, balony i samoloty wojskowe.
Iwona
Wróblak
marzec 2019
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz