W MUTW – pod znakiem poezji jesiennej

Międzyrzecki Uniwersytet Trzeciego Wieku w gościnnej Bibliotece Publicznej. Staranny wystrój sceny, piękne kompozycje roślinne w koszach, w kolorach wszystkich, na podłodze ścieżka jesienna, ułożona, utkana, z wyciętych z papieru barwnych liści. I motto główne – „Nieważne, ile masz lat, ważne ile masz zapału”.

Mimozami przecież, bo tak śpiewał Czesław Niemen, a wcześniej napisał Julian Tuwim („Wspomnienie”) – jesień się zaczyna; jak sprawdzam w źródłach, mimoza to tropikalna roślina z Ameryki Południowej, z fioletowo-różowymi kwiatami i liśćmi, które gwałtownie się składają po dotknięciu, ale też – osoba delikatna, wrażliwa. Słuchamy słynnego przeboju Niemena, wpuszczamy się w poetyczny nastrój mimozanny, wiersz ten w całości deklamował Władysław Brzeszcz.

By się nie zamknęła – mimoza – trzeba recytować bardzo wyraźnie, poprawnie dykcyjnie, co zostało, jak mówi Jadwiga Rogala, wcześniej przećwiczone...

Usłyszeć jak wiewiórka biegnie przez park... Jesień to pora roku, którą seniorzy dobrze rozumieją, umieją docenić barwy i dojrzałość tej pory. Wystąpili: Halina Gorzko, Halina Witkowska, Ewa Potakiewicz, Michał Gadomski, Zofia Antonowicz, Mariola Spychała, Leszek Machlański, Teresa Sokół, Maria Marciniak, Zofia Ziarkowska, Władysław Brzeszcz i Maria Wasilkiewicz – żartobliwy wiersz o tym, jak Wojciech Młynarski szedł do nieba … Iwona Kryśkiewicz razem z panią Jadwigą Rogalą przygotowały ten montaż poetycko-muzyczny, obecny był na spotkaniu prezes MUTW Waldemar Gajlewicz.

O jesieni było – odmienianej przez wszystkie osoby i przypadki - nie byłoby następstwa jesieni, gdyby nie wydarzenia jesieni... jak nie kochać jesieni, jesień siostra listopada, strofy o późnym lecie, Jesień – jak ją rozumiał J. Brzechwa. Żółtość jesieni jak złoty skarb, napisz mi o jesieni, Pan ubrany w jesień spotkany w parku, jesień wchłonę w siebie, wiersz jesienny/pudełka ciepłych wspomnień/jesień usiadła obok, jesienna nostalgia (w miejscu), gdzie Obra wita się ze swoją siostrą Paklicą, autorski wiesz M. Marciniak – lubię chodzić z tobą po lesie w jesiennym milczeniu...

Piękne frazy poezji, na gitarę klasyczną, w wykonaniu Piotra Rogali – słynne „Remedium” M. Rodowicz, o tym, jak światem zaczęła rządzić jesień/, więc wsiądźmy do pociągu byle jakiego/ z kamykiem zielonym w ręku. Teksty Elżbiety Adamiak – ludzie, tak jak Księżyc, znają nas tylko z jednej/ jesiennej strony.. Kompozycja autorska Piotra – Song o miłości jesiennej, do wiersza E. Stachury.

Grupa „Aplauz” - panie śpiewające przeboje znane od lat: Chryzantemy złociste, Jesienne róże/herbaciane i smutne na sposób jesienny. Pory roku nasze uniwersyteckie, w nastroju spadających liści...

Jest duża frekwencja, wiele osób przyszło do Biblioteki, by posłuchać o jesieni. Wiersze mgliste i dżdżyste. Zaproszeni goście, m.in. kier. Biblioteki Krystyna Pawłowska, dyr. L.O. Monika Kręciszewska, Zofia Plewa, wzięły udział w publicznym czytaniu życzeń, epigramatów, jakie każdy z uczestników napisał na papierowym liściu. Miły ciepły wieczór w gościnnej, niezmiennie otwartej dla imprez kulturalnych Bibliotece. Podziękowanie dla organizatorów, słuchaczy MUTW, za pracę włożoną w przygotowanie choreografii i programu.

Iwona Wróblak

listopad 2024 r.

 

Viva Gitarra w międzyrzeckiej PSM

20 lat Lubuskiego Towarzystwa Gitarowego, 19. Międzynarodowy Festiwal Gitarowy „Viva Gitarra” w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Międzyrzeczu. Zanurzamy się w pełnym kolorów i emocji świecie dźwięków gitary klasycznej.

„Kiedy grasz muzykę, rób to tylko z jednego powodu – z miłości. Miłość, podobnie jak dźwięk, jest wibracją. Obejmuje swoim działaniem wszystkich, którzy znajdą się w jej zasięgu” - Pepe Romero.

Muzyka klasyczna i jej interpretacje, muzyka flamenco i kompozytorów hiszpańskich. Koncerty kameralne, warsztaty kreatywne dla dzieci, od 14.11. do 17.11., były zaplanowane w Międzyrzeczu, w Gorzowie Wlkp., Świebodzinie, Zielonej Górze i Bytomiu Odrzańskim. W Międzyrzeczu koncert prowadził dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Gitarowego, nauczyciel gry na gitarze w naszej PSM, Wojciech Jurkiewicz.

U nas w Międzyrzeczu miał miejsce pierwszy koncert, pan Jurkiewicz zaprosił na następne - w Gorzowie Wlkp., Świebodzinie, Zielonej Górze i Bytomiu Odrzańskim, z udziałem wybitnych muzyków: Stanislava Steshenko (Ukraina), Sebastiana Perłowskiego, Orkiestry Filharmonii Zielonogórskiej, Daniela Engielmana (Austria), Erlendis Quartet, Los Duendels (Hiszpania, Austria), Piotra Zalewskiego i Ilony Jankiewicz-Próchenko – warsztaty kreatywne.

Stanislav Steshenko (Ukraina) ukończył Kijowski College Muzyczny, Kijowski Uniwersytet Kultury i Sztuki, Charkowski Narodowy Uniwersytet Sztuki w klasie gitary i dyrygentury. Od 2019 roku mieszka w Niemczech, gdzie uzyskał dyplomy mistrzowskie jako stypendysta Fundacji DAAD. Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów, koncertował w Ukrainie, Polsce, w Rosji, w Niemczech, w Danii, we Włoszech, w Grecji, w Belgii, w Luksemburgu, w Hiszpanii, w Chile, w Chorwacji, w Liechtensteinie. Stanislav Steshenko gra na instrumencie Lazaro-Martinez. Od 2024 r. pracuje w Musikhochschule Regensburg.

W 1. dniu „Viva Gitarra” Steshenko gościł w szkolnej auli naszej PSM, najpierw prowadził warsztaty dla dzieci i młodzieży, potem wysłuchaliśmy koncertu w jego wykonaniu. Wirtuozowska gitara w ręku Steshenki... Muzyka dawna, romantyczna, subtelność i bogactwo dźwięków, nutki giętkie, moszczące się w akustycznej auli szkolnej, cyzelowane jak perełki. Przebogaty świat gitary klasycznej. Inspiracje muzyką ludową; utwór o zarośniętej romantycznie ścieżce zakochanych, którą dawno nikt się nie przechadzał, muzycznie emocjonalnie, na sposób słowiański, i refleksyjnie. Autorzy, debiutujący na rynku komercyjnym, teraz komponują także klasykę – z fragmentami pełnymi akcji, dynamizmu, i z nagłą zmianą nastroju. Wariacje na temat kanonu muzyki hiszpańskiej. Kompozytorzy z różnych krajów, których łączy zainteresowanie nimi przez Steshenkę. Wymieszanie stylów, polirytmika, czyli mieszanie ze sobą różnych grup rytmicznych. Doświadczenia muzyczne z różnych stron świata, w tym azjatyckich, odmiennych kultur muzycznych, ich przyrody i historii, jako inspiracje – wszystko w transkrypcji na gitarę klasyczną, w mistrzowskim wykonaniu.

Wspaniały, kolejny już koncert w Szkole Muzycznej, do ich wysokiego poziomu już się przyzwyczailiśmy, czekamy na następne takie wydarzenia w naszym Międzyrzeczu.

Festiwal zrealizowano przy pomocy finansowej: Zielona Góra, Lubuskie Warte Zachodu, PGNiG Grupa Orlen, Centrum Kultury w Bytomiu Odrzańskim, Powiat Międzyrzecki. Partnerzy: PSM I stopnia w Międzyrzeczu, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, PSM w Gorzowie Wlkp., Filharmonia Zielonogórska, Stary Kisielin, Muzeum Lubuskie w Gorzowie Wlkp., Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, PSM I st. w Świebodzinie, Zespół Szkół Muzycznych w Zielonej Górze.

Iwona Wróblak

listopad 2024 r.

 

Międzyrzecki DPS 30 lat istnienia – społecznej nauki szacunku i akceptacji drugiego człowieka

Idea ta, projekt i cel, realizowany już 30 lat – jest widoczny od pierwszej chwili przekroczenia Progu Domu – atmosfera empatii i życzliwości. Misją twórczą Domu Pomocy Społecznej jest odkrywanie posiadanych predyspozycji oraz możliwości; zaakceptowanie związanych z niepełnosprawnością ograniczeń. Z życzeń wygłoszonych przez dyrektorkę Annę Kwiecińską dla mieszkańców Domu zapamiętała może najistotniejsze: by ci doznawali jak najwięcej życzliwości i troski od otaczających ich osób.

W ramach idei szacunku dla Człowieka – staranny dobór pracowników-opiekunów osób z niepełnosprawnościami, każda z nich (oprócz kwalifikacji zawodowych) wnosi ładunek twórczej empatii, oddania i troski, wsparcia, opieki; połączenie tradycji tego miejsca z nowoczesnością warunków, doświadczenia z młodością – tą niezależną nieco od wieku...

Warunki są domowe, stosunkowo nieduża ilość miejsc (obecnie 40 mężczyzn), zapewnia zaspokojenie niezbędnych potrzeb, dobrych warunków bytowych, poczucie bezpieczeństwa. Świadczona jest całodobowa opieka i pielęgnacja oraz usługi wspomagające na poziomie obowiązującego standardu, w tym terapeutyczne i rehabilitacyjne, praca prowadzona jest indywidualnie i grupowo. Mieszkańcy mają do dyspozycji pokoje 2, 3, 4. osobowe, nowoczesne łazienki z prysznicami, salę ćwiczeń wyposażoną w rotory, bieżnię, rowerki, atlas, akcesoria do zabaw ruchowych, projektor z grami interaktywnymi; pokój dzienny z telewizorem, miejscami do wypoczynku, fotelem do masażu. Punkt biblioteczny i kuchenkę, siłownię zewnętrzną, wiatę i miejsce do grillowania.

Organizowane są obchody świąt, imieniny, urodziny, coroczne czerwcowe Spotkanie Rodzin i Przyjaciół, na które mieszkańcy czekają, w Kronice zostają wspólne fotografie z rodzinami i przyjaciół, wyjazdy o charakterze turystyczno-rekreacyjnym, sportowym i kulturalnym. Podopieczni uczestniczą w życiu lokalnym środowiska, chodzą na koncerty, przeglądy teatralne i muzyczne, seanse kinowe, do kawiarni czy restauracji, biorą udział w uroczystościach w Międzyrzeczu, w jedno- i kilkudniowych wycieczkach. Rozwijają swoje zdolności i pasje podczas zajęć w pracowniach: komputerowej, kinezyterapii muzycznej plastyczno-pedagogicznej.

DOM jest miejscem pełnym nadziei, godności i szacunku; wielokrotnie tu bywając doświadczyłam szczególnej atmosfery tego miejsca. Oddziałuje się poprzez Sztukę, muzykę holistyczną, teatr – widziałam przez lata wiele bardzo dobrych, krystalicznie w swym przekazie przejrzystych spektakli, były nagradzane na przeglądach teatralnych. Dzisiaj też taki jest prezentowany, jest o Rytmie świata – sekundującym każdemu zdarzeniu, i miłości dwojga ludzi, z czerwoną różą dawaną przez mężczyznę dziewczynie. Scena – tu jedno z pomieszczeń DPS, i odbiór patrzących. Słyszałam, jak on, ten rytm, djembe, się porządkuje w obliczu tej najważniejszej, podstawowej, z aktywności człowieczych, i nie tylko, innych czujących istot pewnie też. Dwa krzesła obok siebie, i sekundujący im Dwojgu, zwróconym do siebie; stojący za nimi bębniarze świata. Z musicalu:„...to, co mam, to co się zdarzyło nam (...)”, miłość jest odświętna, doświadczamy jej, jesteśmy jej – wszyscy – głodni...

Marcin Mazurkiewicz, uczestnik WTZ, mówi o tym, by żyć z pasją... Klasyk St. Reymont - „pragnąć dawać wszelkiego dobra, z siebie jak najwięcej...”. Jedna ogromna życia chwila.

Piękna proza. Teatr. To na początek. Dyrektorka Anna Kwiecińska wita gości, przedstawicieli Gminy, starostę Bogusława Zaborowskiego, pracowników, mieszkańców i uczestników WTZ. Kilka słów o historii tego Miejsca... Pierwszym dyrektorem DPS w 1994 r. został Jerzy Krysiak, pamiętam galerie twórczości mieszkańców rozwieszone na korytarzach... Dzisiaj też tam są, arteterapia nadal jest ważnym aspektem rehabilitacji, tej społecznej. 30.01.1995 r. przybyli pierwsi mieszkańcy. Po roku do DPS dołączył Warsztat Terapii Zajęciowej mający na celu zapewnienie dostępu do rehabilitacji zawodowej w formie dziennego pobytu.

Oglądaliśmy co roku na Olimpiadach Umiejętności Zawodowych (teraz Rękodzieła Artystyczno-Użytkowego) w hali widowiskowo-sportowej efekty tych działań, współpracujący z międzyrzeckim DPS młodzi wolontariusze, co dla nich – myślę, jest ważnym społecznym doświadczeniem, podziwialiśmy poziom techniczny wykonanych artefaktów, które nie różniły się wiele od produktów sprzedawanych w sklepach, artyzm wykonania w poszczególnych konkurencjach. Ma miejsce wymiana doświadczeń, współpraca międzynarodowa z Ośrodkiem dla osób niepełnosprawnych w Lobetal w Niemczech oraz Libourne we Francji, rozmowy, zaproszenia i rewizyty w innych Ośrodkach.

Idea opieki dziennej oferowanej przez Środowiskowy Dom Samopomocy (1997 r.), bardzo ważna, mieszkania chronione miały integrować osoby z lokalną społecznością i uczyć samodzielnego życia. Przyznano medal od Wojewody Lubuskiego za zasługi dla województwa. Działalność Domu została doceniona w 1998 r. specjalną nagrodą Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej jako dobrze służąca podstawowym ideom nowoczesnej pomocy społecznej. W 1999 r. powstało Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie.

DPS działa w ramach Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. Anna Kwiecińska jest dyrektorem DPS od 2004 r., poprzednio pracowała w DPS Rokitno 58. W ciągu tych lat zrealizowano inwestycje; system sygnalizacji przeciwpożarowej, generalny remont ścian klatek schodowych - w DPS nie ma barier architektonicznych; przeprowadzono remonty łazienek, kuchni, wymieniono drzwi zewnętrzne i wewnętrzne, drzwi przeciwpożarowe na klatkach schodowych, zmieniono oprawy oświetlenia awaryjnego i ewakuacyjnego, powstała siłownia zewnętrzna, zakupiono rowery turystyczne, kijki do nordick walking, w pracowni kinezyterapii zamontowano podłogę interaktywną – urządzenie umożliwiające naukę, terapię i zabawę dla wszystkich użytkowników. Zmodernizowano boisko sportowe. Powstało nowe ogrodzenie wokół Domu poprawiając bezpieczeństwo, funkcjonalność i estetykę wyglądu placówki i terenu wokół. Zakupiono nowy samochód dostosowany do przewozu osób niepełnosprawnych, wymieniono dwukrotnie serwer bazy danych. Od 2008 r. działa Powiatowa Wypożyczalnia Sprzętu Rehabilitacyjnego i Urządzeń Pomocniczych.

Gratulacje przyjęto od Starosty Międzyrzeckiego Bogusława Zaborowskiego, Zofii Plewy, kier. PCPR Elżbiety Górnej, przedstawicieli Urzędu Gminy, innych osób. Najdłużej pracujący w DPS otrzymali dyplomy i podziękowania, także najstarsi podopieczni. Wielki tort urodzinowy zabłysnął fajerwerkiem... Przy długim stole na piętrze poczęstunek dla gości i mieszkańców, rozmowy, wspomnienia. Budujące...

Dyr. Kwiecińska: - „Obecność osób (którymi się opiekują) nadaje sens naszej pracy, skłania do refleksji nad życiem uwrażliwia uszlachetnia człowieka w służbie innemu człowiekowi (...). Każdy człowiek zasługuje na szacunek i miłość”.

Iwona Wróblak

listopad 2024 r.