Bądźmy razem – kolorowo...

W sali widowiskowo – kinowej MOK Międzyrzeckie Obchody Dnia Osób Niepełnosprawnych, zorganizowane pod hasłem „Bądźmy razem”. Rozmawiajmy ze sobą, poznajmy się. Dołóżmy swoją cegiełkę do budowanej od wielu lat, przez instytucje, organizacje pozarządowe, normy empatii jako społecznego credo życia wspólnotowego. Akceptujmy swoją różnorodność, czy nie-normatywność – kolorową… Wszelką. 

Kolorowo jest na scenie. Kolorowo będą ubrane dzieci. Kolorowiasty będzie ich niekłamany uśmiech ze sceny, który wzruszy nas – zaprawionych w scenicznej codziennej masce pozorowanej (obronnej) obojętności - wobec uczuć nam okazywanych... Bo mogą uczynić nas bardziej bezbronnymi niż jesteśmy...

Październik jest miesiącem komunikacji alternatywnej i wspomagającej. W SOSW na co dzień używa się, z powodów edukacyjnych, różnych form sensorycznej komunikacji z podopiecznymi, w tym specjalnych programów, urządzeń skonstruowanych przez naukowców, skonsultowanych z pedagogami, jak np. system obrazkowy PECS, oprogramowanie MÓWik.

Krótki, dobrze zrobiony filmik autorstwa Ośrodka został nam zaprezentowany - o literkach, o gestach, i obrazkach, gdzie na końcu każdej sesji jest przybijana dłonią na dłoni – tradycyjna piątka, symbol akceptacji, empatii i porozumienia z rozmówcą… Nie ma poważniejszych przeszkód, kiedy jest wola komunikacji, jest ich mniej niż się wydaje, nawet w obliczu poważnych uszkodzeń organicznych i psychicznych, kiedy chcemy się porozumieć… Słuchaliśmy, w dwóch odsłonach, pięknych wierszy o przyrodzie, jabłoni i owocach w sadzie, prezentowanych przez autystyczną Julię Szymczak; było nam dane zajrzeć za grubą kurtynę jej barwnego świata, rozchyloną nam poprzez multimedialne urządzenie komputerowe przez nią w tym celu użyte. Tak jak śpiewał w podkładzie muzycznym filmiku zespół wokalny „Akurat” – słowa, szczególnie poezja, z serca uderzają, a wielką moc mają…

„Bądźmy razem” współprowadził Aleksander, symbolicznie zaproszony przez swe nauczycielki, jako współgospodarz wydarzenia, chłopiec z niepełnosprawnościami uczący się w SOSW.  Był obecny przy każdym wejściu konferansjerek. Dzieci z SOSW były gromadnie obecne na scenie, ich nauczycielki zadbały o to, by dobrze się bawiły w swoje święto. Dzieci te - dostrzeżone, wyniesione w swoim człowieczym znaczeniu jako Osoby czujące świat i pragnące ze światem, z innymi ludźmi, kontaktu, przyjęcia do grona, do społeczności,  łaknące akceptacji – takimi, jakie są, i będą. Ludźmi mającymi takie same prawa jak inni. Przede wszystkim - prawa do radości.

„Może uda nam się wypowiedzieć proste słowa...” Może z TEJ okazji się uda. Na scenie, po powitaniu przybyłych gości, rodziców, sympatyków i dzieci, kalejdoskop prostych słów. Zofia Plewa, w imieniu Rady Miasta wypowiedziała życzenie, by ta impreza stała się cykliczną, wpisaną na stałe do społeczno – kulturalnego harmonogramu wydarzeń i koncertów. Wyśpiewywali, wypowiadali Je, Proste Słowa, kolejno: Środowiskowy Dom Samopomocy z Pszczewa, Centrum Usług Opiekuńczych OTZ „Arkadia” z Zielonej Góry, Szkoła Podstawowa nr 2 z Międzyrzecza, ŚDS z Brzozowca, ŚDS z Sulęcina, ŚDS z Międzyrzecza, Dom Pomocy Społecznej Warsztat Terapii Zajęciowej z Międzyrzecza, Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy w Świebodzinie, DPS w Szarczu, S.P. Nr 1 w Międzyrzeczu, DPS w Rokitnie, SOSW w Międzyrzeczu. 

Julia – spójrz na świat, ile piękna niesie... SOSW z Międzyrzecza – piękny w swej prostocie finlandzki taniec integracyjny, którego dyrygentką była Sylwia Żmijewska. Czerpiemy z doświadczeń systemu edukacji finlandzkiej. Taniec wspólny, jako pretekst do integracji społecznej, też międzykulturowej, nieskomplikowane figury, wspólna radość, bo świat cywilizacji ludzkich, bez względu na sprawność fizyczną czy inną, ma wspólne korzenie, jesteśmy przecież na Ziemi spokrewnieni... Idąc (tańcząc) poprzez świat rozładowujemy niedobre emocje, dusza z ciałem się jednoczy, zbliża do innych.

Świat jest w dłoniach niewidomej Moniki Kubiak, pięknie śpiewającej czystym, wysokim głosem. Spektakl przygotowany przez ŚDS z Pszczewa, o tym, jakie mamy życzenia, i czy bajkowa złota rybka powinna je wszystkie spełniać. Pytanie o cele w życiu, nieopatrznie wyrażone jako postulat czynnikom sprawczym, zrealizowane mogą sprawić nam kłopot... Jeżeli marzenie o rybiej, spodziewanej, szczęśliwości wynikającej z pływania w stawie nam się spełni, możemy stać się trofeum sprawnego wędkarza... Czy o to nam chodzi? Czy raczej o szczęście? Trzeba je, niestety, osobniczo, zdefiniować... W tle podkład muzyczny Zespołu „Perfekt” pt. „Chcemy być sobą...” Sobą, czyli – kim? Bardzo dobre pytanie...

Zespół bębniarski grający na djembe z „Arkadii” w Zielonej Górze. Dźwięki pierwsze,

w których każdy ma swój udział, jednoczące ludzi w zespół, we wspólnotę, jedna uniwersalna melodia, wiele osobowości, każdy ma swój wkład w porządek muzyczny. Każdy ma swój instrument, swój kod uderzeń, prawieczny sposób na wyrażenie siebie – poprzez dźwięk. Improwizacje akustyczne, kije deszczowe i ich szeleszczący jak woda pogłos, przygoda z bębniarstwem – zabawa dla dorosłych również. Dodany jest słowny komentarz – o dachu ochronnym (dla bębniarzy), ciepłym grzejącym płomieniu ogniska rozświetlającego mrok. Rytm zagęszczający się w strumień, któremu nurt i kierunek nadaje instruktorka.

S.P. Nr 2. Scenki na wzór antycznej tragedii z rolami głównymi, determinującymi losy uwikłanego w historię człowieka, żeńskich i męskich bóstw Demeter i Heliosa, pierwszych w historii, zanim rozdzieliły się funkcjami na pomniejsze ludzkie aktywności. Pytania pierwsze, wątpliwości ogromne – czy człowiek jest władny sobą rozporządzać? Czy sceduje tę odpowiedzialność na wymyślone przez siebie – z ważkich niewątpliwie przyczyn – inne podmioty swej psyche? Pytanie bardzo stare, które dotąd się nie zdezaktualizowało... Kora, która staje się Persefoną w niewoli podziemnego małżonka, pozostaje nadal córką Demeter, matką kochającą swe dziecko bardzo mocno, i pragnącą przebywać z nim nawet w okrojonym przez postanowienie bogów czasie obejmującym półroczną wegetację roślin.

ŚDS w Brzozowcu. Proste słowa o potrzebie akceptacji czarnego łabędzia w stadzie swoich białych braci. Tańczą ptasiego walca... Czy zostanie, ciemny odmieniec, ostatecznie odrzucony? Jest mu przykro, kiedy stale jest odtrącany...

DPS Sulęcin – scenka o tym, że warto mieć przyjaciół, szukać w nich wsparcia. Ciepłego słowa, gestu, przytulenia. Warto w każdym wieku.

Są te gesty-słowa jak aniołowie, mamy wrażenie, że stają za naszymi plecami, skłaniając nas do zatrzymania się w gonitwie za nic nie znaczącymi gadżetami, pomagając dokonać właściwych wyborów. Bywa, że wyobrażamy je jako byty osobowe (w białych szatach ze skrzydłami).

Wyrazisty krótki spektakl autorstwa WTZ Międzyrzecz – o obliczach Miłości, jej gatunkach i odmianach. O sposobach wyrażania tej idei za pomocą czynów. Łańcuszek, prawie domknięte koło dobrych intencji i uczynków, wróci do nas i wynagrodzi czyjąś pomocą w trudnych chwilach. Nic nie pozostanie bez nagrody. Zbierajmy zasługi jak litery słowa Miłość, wielkie serca dla drugiego człowieka, i jego potrzeb w danej chwili, bądźmy uważni, pomyślmy, jak możemy pomóc na ulicy - osobie starszej, skłóconym przyjaciołom, opiekunom zwierząt itp.

Scenki z lekcji „W naszej klasie” (SOSW ze Świebodzina), w której biorą udział uczniowie z różnymi niepełnosprawnościami. Relacje między uczniami, jeszcze bardziej skomplikowane niż w szkołach publicznych. Rywalizacja o nieformalne przywództwo, o to, kto w klasie jest bardziej, a kto mniej ważny... Uczniowskie, ludzkie problemy bledną w obliczu zdarzenia życiowego, które może spotkać każdego – wypadku, choroby na trwałe uszkadzającej nasze ciało.

SP nr 1 Międzyrzecz. Irlandzki folklor, celtycka muzyka, pieśni o przyjaźni. Taniec wykonany z dziecięcym wdziękiem (i dużymi umiejętnościami), sięgnięcie do dorobku tradycji i doświadczeń innych kultur, bardzo starych. Mamy podobne korzenie kulturowe, jeśli chodzi o muzykę, radość, taniec i przyjaźń.

Dorobek judeochrześcijański. DPS Rokitno 38. Hymn o miłości, bez której - jeśli nie ma Jej w intencji – człowiek jest ubogi, jak wielkie by miał przymioty intelektualne czy inne, będą one wtedy tylko dogmatem...  Miłość jest cierpliwa (…) nie unosi się gniewem (…) i nie ustaje nigdy...(…)

Dyrektor SOSW w Międzyrzeczu Arletta Stachecka podziękowała osobom prowadzącym koncert, uczestnikom i występującym – za dostarczenie wzruszeń, za danie nam poczuć, doświadczyć radości z emanującej z dzieci, i – za lekcję pokory, dla Nas, sprawnych. Przesłanie od Tych, dla których – codziennie zmagających się z bólem i cierpieniem, każdy następujący po sobie dzień jest świętem ich pokonywania.

Organizatorzy: Stowarzyszenie „Pomoc Dzieciom Niepełnosprawnym” w Międzyrzeczu, Klub Rodzica Dzieci Niepełnosprawnych, Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy, Klub Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, dziękują współorganizatorom i sponsorom, w tym: Gminie Międzyrzecz, Gospodarczemu Bankowi Spółdzielczemu, Piekarni - Ciastkarni Rojek, Starostwu Powiatowemu, Międzyrzeckiemu Ośrodkowi Kultury. Patronat na spotkaniem objął burmistrz Międzyrzecza Remigiusz Lorenz.

Iwona Wróblak

listopad 2019