Międzynarodowy Plener Plastyczny

            Międzyrzecz 2017’. Międzynarodowy Plener Plastyczny zorganizowany przez Międzyrzecki Ośrodek Kultury na Ośrodku Głębokie. Wernisaż Galerii 30’ Międzyrzeckiego Ośrodka Kultury.

            Plenerowe spotkania artystów są jak popisy przed lustrem – gdzie przechodzi się na drugą stronę, zabierając codzienność…  pisze we wstępie jeden z artystów (Dariusz Miliński). Oglądamy to przechodzenie…

Uczestnicy Pleneru - Michał Bajsarowicz, Elena Bronsert, Sylwester Chłodziński, Chris Firchow, Katrin Fleischer, Peter Heyn, Antje Homrighausen, Wiktor Koniw, Jorosław Kopała, Dariusz Miliński, Anna Nesteruk, Götz-Olaf Paplewski, Grzegorz Pawłowski, Aneta Początek, Marina Prüfer, Dorota Ruta-Zdanowicz, Ella Stasia, Alla Trofimenkova-Herrmann, Hans-Joachim Weichardt, Andrzej Woźniak, Wojfgang Wündsch. Plejada osobowości, zainteresowań, doświadczeń i motywacji…

            Reprezentują różne zawody, od nauk ścisłych, zawodów praktycznych, po nauki humanistyczne. Zainteresowania – ludzka egzystencja… – na tle, w powikłaniach i powiązaniach wszelkiego życia w makro i mikrokosmosie … Jak czytam w słowie wstępnym – profesje to filolodzy, konserwatorzy, przedsiębiorcy i menagerowie, pedagogodzy, graficy, architekci, społecznicy, fizycy, socjolodzy, pejzażyści i koloryści, muzycy, artyści – plastycy, rzeźbiarze – wielbiciele teatru ulicznego, stąd czerpiący swe inspiracje. Materia jako rzeczywista forma we wszechświecie – cokolwiek przez to rozumiemy…

            Forma bardzo ciekawa… Inne (niż nasze) są zwłaszcza prace Niemców. Mnie ciekawią doświadczenia na styku inspiracji wynikających z posiadania wykształcenia ścisłego i zainteresowań humanistycznych, przekształceń tych osobliwych – pozornie odległych od siebie, zdawałoby się, doświadczeń i ich przewartościowań na gruncie artystycznym…

Prace. Wypukłe formą i kolorystyką, nie tylko trzywymiarową, w kształcie kapelusza chińskiego, także obecna lazurowość liści, ornametyka chłodniejsza w kolorze, jak architektura  i liście akantu na wieżach i kolumnach…

            Zamyślona, medytujaca i modląca się, pochylona w swej tradycji modlitewnej mnicha postać, przygarbiona, pokorna, oddalona od świata – podejrzana przez gotyckie okno kościoła czy zamku, o surowych ceglanych murach, postać jakby w ogrodzie przechadzajaca się – patrzy na nią obserwator przez to okno.

            Portrety. Czekające na Godota. Łączy ich spojrzenie źrenic. Oczekujące z nadzieją. Z radością – wspólną czekaniu. Marzeniu. Różne filozofie zdobyte na przestrzeni życia – staruszka pamiętająca swe afrykańskie podróże, mężczyzna w sile wieku - z chustką na głowie. Mają nadzieję. Ciągle czekają. Humanistyczna filozofia. Ufność i pogoda ducha.

            Krajobrazy nocne, przednocne i wschodzące słońcem. Wdzięczny temat. Załamania światła słonecznego i jego korespondencja z przyrodą, taflą wód, nurtem rzeki. Drzewami skrywającymi się powoli w wieczornym cieniu. Wchłanianymi przez zmierzch. Pejzaże w jasnej barwie, soczystej zieloności, kościółki malowniczo utkane w makietce pejzażu na tle przyrody. Kwiat – z jego szczegółami, załamaniami światła na płatkach, rozkwitnięty. Szczegółki zdrewniałej łodygi i segmentów jej naturalnej konstrukcji. Przestwór żółtych pól – po horyzont, człowiek wpatrzony w ten krajobraz monokultury uprawnej, oparty na ogrodzeniu ogromnego pola.

            Zarys postaci zwierząt, koci sabat.Kociasta koturnowość ich tajemnicy. Wytrzeszczone skośne kocie oczy.

Kubiczna ostokątność form. Twarze sprowadzone do obiektów – jak wszystko inne… KOLOR nadaje pozytyw emocjom, może być też i zimny, niebieskawy…

            Pozostaną po nas – guziki. Znajdowane będą w pokładach warstw stratygraficznych przez archeologów. Jako trudniej rozkładajace się. Guziki są przyporządkowane obiektom archtektury, kraobrazom. Razem tworzą szachownicę – kreśloną przez przyszłych znalazców..

Portret kobiety w sukni, z uchwyconym soczewką powietrza w fałdach szaty, utworzoną powiewem wiatru, targajacym obszerną garderobą, ubiór z początku ubiegłego wieku. Dama powabnym ruchem przytrzymuje kapelusz…

Jan Maląg – nasz rodzimy artysta. Przepiękne urokliwe krajobrazy, wielość szczegółów, odwzorowane niemalże fotograficzne, ze specyficznym dla tego malarza nastrojem pewnej wsobnej tajemniczości, poświaty osiągniętej określonym zestawem barw, tworzącym zamglenia.

            Jadwiga Rogala – piękny odcień czerwieni szminki, flamenco, suknia tańczy pływem fal (muzyki), strukturą materiału kostiumu, tancerka jest pięknem swej kobiecej ekspresji hiszpańskiego, andaluzyjskiego kręgu kulturowego.

            Wielkie portrety Twarzy. Są takie same – kobieca i męska. Różni je tylko (aż) ostrość rysów mężczyzny. To bliźniaki (?). Jakby wyśrodkowane są z linii nosa. W jednolitym ścieniowanym brązie. Wyraziste. Twarzowate. Są też portrery jakby od niechcenia ochwycone kreską ołówka. Kilka linii, bardzo precyzyjnych. Wiele mowiących o postaci i intencji portrecisty.

Jest też wielka gęba – twarz śniąca. Nieodróżnialna od jasnoniebieskiej materii przestworzy. Ma przymknięte powieki. Zagłębiona w śnieniu. Jest też powyżej wielki jahwe – tak mi się kojarzy. Gniewny z błyskawicami wyładowań, brodaty, groźny. W czasie burzy (uczuć, namiętności ludzkich).

            Aneta Początek. Zimność barw. W niebieskim i żółtym. To jakby konwencja? Autorka nazywa to intuicyjnością.

Dorota Ruta – Zdanowicz i jej piękne kobiece akty. Kobieta widziana przez kobietę-artystę. Autorka skupia się na wybranym fragmencie rzeźby natury, jaką może być ciało kobiety. Naświetla nam, widzom, jej fragment, należycie przez nią doceniony. Powiększony. W detalach. Ujęciu światła. Spojrzeniu artysty.

            Krajobraz fiction prawie. Różowawy obcy krajobraz jak z powieści fantastycznych. Wielka ryba, jej kościec na plaży obcego morza. I mały człowiek – wobec ogromu oceannego.

            Dariusz Miliński. Bajkowy epos, który się tak chętnie ogląda. Misteria średniowieczne, czy bezczasowe, ludyczne. Wioskowy grajek, który do swych skrzypeczek przytula twarz w nienaturalnym biologicznie przegięciu. Podobnie chłopiec z maleńką fujareczką, w kapeluszu czy nakryciu stylizowanym, przysposobionym - ze sprzętu gospodarstwa domowego.

            Kanciasta natura ludzka, znowu obrazowana ostrością kształtów. Walka, konkurencja o zasoby, wilczość – stale obecna w dziejach stosunków międzyludzkich. Futuryzm. Jak człowiek patrzy (może patrzeć) WSTECZ? Odkręca głowę w tył, jak w piktogramach, hieroglifach, rysunkach naskalnych. W swej historii zajmowania się sztuką, liczącej wiele tysiącleci.

            Nurt rzeki - na obrazie sprowadzony do smug (światła), artystycznych maźnięć, barw. Mogą być niebieskie, jeżeli tak każą nasze oczy (czy wyobraźnia). Ptaszętowo. Świat ptaszętowy. Obłość – związana z kształtem ciała ptaka przystosowanym do pokonywania przestrzeni powietrznych, jest gęsto ściśle utkania w materii obrazu. Ta tkanka składa się z ostrości dziobów i ogonów, środek ciała doskonale się mieści, jego krzywizna, nie ma – wolnej - przestrzeni - w strukturze świata. Powietrze jest gęste od ptaków… Podobnie rybi świat wody, przyporządkowany tylko im, pokrewne są w tym znaczeniu ptakom – w swym środowisku…

            Pnie drzewne, bez korony i liści. Wysmuklone, cieńkie. Rosnące wzwyż. Las widziany pniami drzew, ich jednolitym brązem.

Są na wystawie jeszcze rzeźby z drzewa. Goryl z piękną wielką twarzą. Włochaty sierścią. Przykucniony, spokojny. Zwierzęco-ludzki…. Jest liść paprotki. Duży prawie metrowy. Z fakturą starannie zachowaną blaszek. Kontur (prawie ludzki) - piersi kobiece i pośladki - bez szyji i głowy – które to części jakby zostały (w)bite młotem (wewnątrz – jak główka gwoździa), i pozostała na ich miejscu (wyrosła) cienka łodyga.

I postać, składajaca się głównie z PŁASZCZA. Jak mag się nim owija ludzik w sabotach. Głowę ma granitową. Toporną. Zaledwie mogącą uchodzić za ludzką. Magiczna peleryna jest najważniejsza, jak mi się zdaje… Jak sztuka.

Iwona Wróblak

czerwiec 2017