Krzesło według Ananasa

            Krzesło - miejsce dziwne. Sprzęt cywilizacyjny. Symboliczne siedzisko, może być ozdobne, inkrustowane. Jedyne do siedzenia wśród braku takowych sprzętów. Pustka wokół niego zaprasza usiędnięcia. Zmiany sposobu patrzenia. Zmiany punktu siedzenia, mówiąc kolokwialnie.

            Krzesło – główny punkt scenografii w spektaklu Teatru „Ananas”, premiery w Klubie Garnizonowym, reżyserowanym przez Hannę Barczewską i  Marię Sobczak – Siutę, inspiracją do scenariusza był tekst Małgorzaty Szyszki. Krzesło dziwnie, w realiach szkolnych, postawione na boisku. Miejscu, gdzie zaczyna się proces naszego umiejscawiania w społeczeństwie. Gdzie tworzą się nawyki kształtowania naszych relacji w grupie społecznej.

            Krzesło się kojarzy. Jest jedno na boisku. Dla jednego człowieka. Który zostanie wyróżniony siadając na nim.

W jakiej sprawie jest krzesło? Pierwsze skojarzenie - Tron królewski. Mebel budzący obawę i strach. I pożądanie. Dążenie do władzy jest pierwszym instynktem człowieka… Odważnym dążeniem, które należy się tylko nielicznym.

Są śmiałkowie, którzy s i a d a j ą. Zdobywają władzę. Która szybko się wypacza. Staje się autokratyczna. Stwarza swoje struktury ucisku, strachu i  przemocy. Tak jest, kiedy bierze się Ją kierując pierwotnym instynktem. Zostaje się za to ukaranym Nudą albo mitycznym Przyklejeniem do Mebla.

Przyciąga Mebel grupę, nie tylko króla, przykleja do siebie, niewoli.

            Uwalnia ich wszystkich chłopiec z książką. Osobny na boisku, rzecz często widziana w naturalnej scenografii szkolnego boiska. Przeczytał o tym  w książkach, o potrzebie cywilizowania się, z naszymi pierwotnymi tendencjami dominowania nad słabszymi. Albo sam wymyślił -- końcową kwestię: Przypomnijcie sobie, dlaczego byliście przyjaciółmi. To wystarczy, by Krzesło wypuściło ze swych objęć…

Rolę Króla zagrał Adrian Portała.

Nie mogę powstrzymać się od komentarza, jak bardzo współczesna jest ta sztuka, jak uniwersalna i dotykająca cywilizacji i kultury w jej najgłębszym socjologiczno - kulturowym sensie. Tutaj wykonana przez dzieci ze Szkolnego Teatru „Ananas” przy S. P. nr 2, których to także, jako członków naszego społeczeństwa, dotyczy. 

Iwona Wróblak

maj 2010