Koncert paradyski

            Paradyż 2009. Pocysterski klasztor. Na co dzień Seminarium Duchowne, od kilku lat miejsce sierpniowych koncertów muzyki barokowej. W tym roku pięć dni spotkań z wybitnymi muzykami.

Drugi dzień koncertu. Gotycki kościół jak zwykle pełen melomanów. Wielu ludzi przez cały rok czeka na paradyskie święto muzyki, wykupuje karnet na wszystkie koncerty. Trzeba przyjść możliwie wcześnie, by zająć dobre miejsce. Między ławkami, także z boku, dostawiono dodatkowe krzesła.

W programie dzisiaj: Antonio Vivaldi „La Pastorella”- siedem concerto i sonata c-moll. Wykonawcy: Alexis Kossenko – flety, Lidewei de Sterc – obój, Magdalena Karola – obój, Kamila Marcinkowska – Prasa – fagot, Ewa Solińska – skrzypce, Kate Hearne – wiolonczela, flet prosty, Joanna Oślak – Górniok – klawesyn. Prawie wszyscy wykonawcy to muzycy młodzi. A po przerwie Georg Muffat – Toccata Octava, Partia C-dur, Ciacona G-dur. Partia d-moll, Toccata decima.

            We wnętrzu zabytkowego kościoła niezwykła atmosfera. Oczekiwanie na muzyków. Zaczyna się punktualnie, powitaniem gości przez Cezarego Zycha.

Partie solowe na flet. Doskonałe. Następny concerto jest taneczny, lekki, zwiewny. Barokowy. Barok to epoka bogata w nurty filozoficzne, muzyczne, kolory i kształty, wybrzmiewa tutaj nam we wspanialej akustyce kościoła. Lekko i rytmicznie, z dbałością o szczegóły pieczołowicie oddane przez młodych przeważnie muzyków.

            W przerwach oglądam odrestaurowane fragmenty renesansowych, barokowych fresków, inskrypcje i malowidła. Stąpam po wytartych setkami tysięcy ludzkich stóp płytach posadzki. Była świadkiem tylu zdarzeń z historii tego miejsca.

            Nieustające brawa, muzycy kilkakrotnie wracają, by jeszcze raz ukłonić się widowni. W drugiej części klawesyn brzmi tak srebrzyście. Strojna „Toccata”. W mroku kościoła dziwnie i tajemniczo wygląda inkrustowany złotem przepyszny Ołtarz. Rzewna „Ciacona”. Wyczyścić umysł i podążać za  muzyką. W sali cisza dźwięczy. Jest ona jedyna niepowtarzalna w paradyskim kościele, przetkana nutami i słuchaniem, odbiorem ich przez tych samych co roku wielbicieli muzyki klasycznej, barokowej.

Iwona Wróblak

październik 2009