Przyjdź – jako wolontariusz, a już na pewno – jako osoba głuchoniewidoma, znajdziesz wsparcie

             Towarzystwo pomocy Głuchoniewidomym. Internat Specjalnego Ośrodka Szkolno – Wychowawczego w Międzyrzeczu. Wojewódzka Jednostka TPG w Międzyrzeczu z jej lubuskim pełnomocnikiem Ewą Skrzek - Bączkowską i gronem pełnych nowych pomysłów wolontariuszy spotyka się tu co  miesiąc.

            Zuzia Marzoł, tłumaczka języka migowego. – Kipimy pomysłami. Wolontariat jest sposobem na ciekawe życie. Rotacja wśród wolontariuszy jest  duża. Jedni przychodzą, przyglądają się, zostają, inni odchodzą. Wszyscy dobrze się bawią i pomagają osobom z niepełnosprawnością słuchu i wzroku. Osobą, która spaja to działanie, nadaje jej właściwy kierunek, jest Ewa. Trochę nieśmiała, ale bardzo uparta, bardzo pracowita, o intuicyjnej wiedzy, jak  zebrać ludzi, by prowadzić Jednostkę TPG w Międzyrzeczu. I delikatnie przekonać innych, żeby jej pomagali…

            Spotkanie jest integracyjne na pewno. Widzę jak Ewa rozmawia z nowym tu głuchoniewidzącym chłopakiem. Jest z Międzyrzecza! – cieszy się.  Raduje ją, że jeszcze jedną osobę będziemy mieli w TPG. Chodzi o to, żeby ze sobą pobyć, porozmawiać, i pomóc, a tu są możliwości. Obowiązuje okazywanie zainteresowania innym człowiekiem. Uśmiech. Dbałość o to, żeby każdy się tu dobrze czuł. Poza tym tutaj wszyscy są swoi. Nie trzeba wstydzić się głuchoślepoty, tego że się niewyraźnie mówi. Wolontariusze są po to, żeby ułatwić im życie. Przeprowadza się specjalne szkolenia motywacyjne dla wolontariuszy. Obecne spotkanie ma to w planie nazajutrz. Zapraszani są również wysoko kwalifikowani specjaliści. Dzisiaj jest  tyflospecjalista (z gr. typhlos - niewidomy) Karina Buziakiewicz pracownik Fundacji „Szansa dla niewidomych”. Doradza i prezentuje sprzęt rehabilitacyjny. Jest stale dostępny prawnik i doradca zawodowy. Żeby osoby niepełnosprawne miały takie same szanse jak inni. Uczmy się –  wzajemnych relacji - wszyscy od wszystkich…

            Napięty jest program spotkania. Po krótkiej prezentacji sprzętu - kolacja (okazja do rozmów, poznania się), potem będzie karaoke, nazajutrz konie w stajni w Kuźniku, zajęcia z psychologiem Ewą Hasek, Joanną Rybarczyk, która będzie mówić, czym jest głuchoślepota. Rozglądam się po sali stołówki w Internacie, są oprócz międzyrzeczan ludzie z Zielonej Góry, Lubska, Gorzowa, okolic Cybinki – z całego województwa. Jak mówi Zuzia, wkrótce pojadą szukać głuchoniewidomych do Świebodzina, niech i tam nie siedzą sami zamknięci w czterech ścianach ciemności i ciszy. Dla nich jest TPG.  Otwarcie na ludzi i świat, którego nie ograniczy niepełnosprawność.

            Na stoliku prezentacyjnym duża księga z tekstem, także w języku Braill’a. Na czarnych literach białe wypukłe kropki. Mimowolnie przesuwam po  nich palcami.

Jest dużo ułatwień dla osób z wadą słuchu i wzroku. Bardzo wiele pomysłowych urządzeń, sprzętu do użytku codziennego dla osób niedowidzących, które kompensują uszkodzone zmysły. Technika może wiele. Głosem komunikujący temperaturę termometr. Nakładka na szklankę, która brzęczy, kiedy naczynie jest wypełnione. Mówiący krokomierz do ćwiczeń. Urządzenie, które sygnalizuje, czy osoba głuchoniewidoma jest w pomieszczeniu ciemnym czy jasnym. Do odsłuchiwania książek też jest coś, komputerek z kartą pamięci. Leży wielka klawiatura z pokaźną myszą, którą nazywa się potocznie jajkiem sadzonym (jest żółta w środku). Na własnych uszach w słuchawkach sprawdzam, jak bardzo można pogłośnić mówiony z mikrofonem tekst, są  pokrętełka, które to regulują.         

            Głuchoniewidzący nie są sami. TPG działa prężnie, inne organizacje pożytku publicznego mogą im tylko pozazdrościć stopnia zorganizowania. Mają fachową kadrę i ludzi oddanych sprawie pomocy innym. I u nas w Międzyrzeczu jest Ewa Skrzek – Bączkowska, która zapisze się wielkimi zgłoskami w dziele pomocy innym – wyrywania ich z ciszy i mroku. Z grupą wolontariuszy, których wychowała, teraz już kwalifikowaną kadrą tłumaczy migowych.

Iwona Wróblak
listopad 2013