Wszyscy jesteśmy światem...

            To najcelniejsze motto tegorocznych VIII Spotkań dzieci i młodzieży niepełnosprawnej uzdolnionej artystycznie, zorganizowanych przez Stowarzyszenie „Szansa”. Dobry poziom artystyczny, ciekawe widowisko dla mieszkańców miasta, szczególnie spektakl zrealizowany przez grupę teatralną z DPS Rokitno – kier. pan Krzysztof Hołody. Szczere wyrazy uznania za smak artystyczny, wyczucie sceny, dla instruktorów za reżyserię, scenografie i teksty. Widowisko nośne medialnie, wyraziste i jasne w swojej zdeklarowanej w tytule: „Miłość zwycięża” idei, przesłanie o przebaczeniu, o  mądrej miłości i tolerancji. W formie średniowiecznego moralitetu o dziejach świata, sceny obrazujące wojnę, cierpienie spowodowane żądzą panowania nad bliźnim, w klamrach czasu naszej cywilizacji od starożytnego Rzymu po ostatnie wojny, także niewolnictwo konwenansów i zwyczajów, tutaj na  przykładzie poddaństwa wschodniej kobiety swojemu mężowi – i panu. Nam wszystkim brzmi muzyczny refren niby modlitwa ponadczasowa, pytania o  sens życia, cierpienia; „Quo vadis Domine?” – dokąd zmierzasz Panie, Ty Sensie świata... Człowiek sam odnajduje odpowiedź, w ciszy cmentarnej, po  swoich bliskich poległych i zamordowanych w wojnach, w medytacyjnej, czy modlitewnej, refleksji. Miłość zwycięża, przebacza, czas wojny przemija, bo  taka jest Zasada – takie prawo – przemijalności zjawisk. Śpiewają aktorzy – uczestnicy – „miłość przebacza, łaskawa jest, nie unosi się pychą, we  wszystkim pokłada nadzieję, nie ustaje”. Usłyszeliśmy, ze sceny na placu przed „Tequilą” – „popatrz na świat, zagubiłeś się w sobie, podaj mi dłoń, trzeba iść po nocy po świt” – we are world (wszyscy jesteśmy światem).

             Na obrysach wielkiego serca ustawionego na scenie zawieszono płonące lampy. Patrzyliśmy wszyscy, odstawiono na bok kiełbaski i napoje, nasze doczesne rzeczy. Zawsze podziwiam u kogoś umiejętność przekazania w sposób czytelny i klarowny dla odbiorcy ważnych idei, tutaj to była uniwersalna filozofia pokoju i miłości nierozróżniającej, mądrej, pełnej współczucia dla człowieka, dla jego cierpienia, ze świadomością własnego uczestnictwa w  realnym spektaklu życia.

            Klimat radosnego spokoju udzielił się wszystkim. Wystąpiła Ada Dobrzyńska, która śpiewała już na poprzednich Prezentacjach, Partyk Dobkiewicz i Paulina Wittke. Polubiliśmy także Honoratę Frankiewicz, za subtelne, dojrzałe i ciepłe wykonanie kilku piosenek, z którymi wyjeżdża wkrótce na występy do Grecji. Wystąpiła Izabela Jakubowska, Aneta Żakowska, Natalia Jaśkaczak, Monika Kubiak oraz Maria Karolina Szulga – wspaniałe dziewczyny, pięknie śpiewające, o wrażliwej osobowości. Zespół „Box” z Pszczewa zagrał nam kilka utworów.

            Sylwia Guzicka podziękowała za przybycie zaproszonym gościom i publiczności, która nie zawiodła organizatorów. Był senator Zdzisław Jarmużek – patron Prezentacji, pani Maria Górna – Bobrowska, kierownik PCPR w Międzyrzeczu i inni goście.

            VIII Prezentacje prowadziła Joanna Rycerz, pracownik Collegium Polonicum przy Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, organizator Europejskiego Festiwalu Integracyjnego w Słubicach (Festiwal: „Kolory Europy”). W dzisiejszym dniu zobaczyliśmy jeszcze niezapomniany taniec osób na wózkach inwalidzkich – z podkładem muzyki klasycznej. Przygotowało go Lubuskie Stowarzyszenie Inwalidów Narządów Ruchu z  Zielonej Góry. Są zespołem tanecznym od trzech lat, łączy ich pasja miłości do tańca. Mogliśmy podziwiać doskonałe zgranie wszystkich tancerzy, pełnosprawnych i tych na wózkach. Panie w doskonale skrojonych sukniach i eleganccy panowie. Ciekawe układy taneczne, widowiskowe tango, pełne żaru i namiętności, wykonane na końcu zebrało wokół sceny gromady widzów, czegoś takiego jeszcze w Międzyrzeczu nie było. Taniec i muzyka jako język uniwersalny przemówił do wszystkich obecnych, wydobył pokłady empatii, pokazał, że tych różnic związanych z innością, niepełnosprawnością naprawdę nie ma, jeśli chodzi o rzeczy najistotniejsze, związane z naszymi emocjami wobec ludzi nam bliskich.

            W trakcie Prezentacji można było obejrzeć prace plastyczne wykonane przez dzieci ze Stowarzyszenia „Szansa”: Ewelinę Wittke, Wiolette Musiał, Patrycje Purską, Magdę Jankiewicz, Marcina Robakowskiego, Adelę Malińską.

            Podziękowanie za przygotowanie Prezentacji złożono sponsorom, bez wsparcia których impreza nie mogłaby się odbyć, za pomoc rzeczową i  finansową oraz wkład własnej pracy. Proszona piszącą o specjalne podziękowanie - w imieniu Moniki i Zofii Kubiak – dla pani Hanny Szulgi.

Iwona Wróblak

wrzesień 2004